Czas powstania: XVIII w. Wymiary: wysokość - 2,5 m Materiał i technika: drewno
Meble gdańskie zajmują bardzo znaczącą pozycję w dziejach meblarstwa Europy północnej. Są one symbolem najlepszego rzemiosła, gdzie wielką uwagę zwracano zarówno na formę, jak i materiał, z którego były wykonywane. Wyróżniają się szlachetnymi proporcjami i bogatą dekoracją rzeźbiarską. W historii rzemiosła gdańskiego związanego z wytwórczością mebli wyróżnić można kilka etapów. Pierwszy - od późnego średniowiecza po połowę XVII wieku - nacechowany był wpływami Europy północnej, zwłaszcza krajów niderlandzkich. W drugiej połowie XVII wieku rozpoczął się proces uniezależnienia gdańskiej sztuki meblarskiej, doprowadzając około 1700 roku do ukształtowania lokalnej odmiany barokowego mebla i sprzętu północnoeuropejskiego.
Meble wykonywane były przede wszystkim z drewna orzechowego, dębowego i bukowego. Od XIX wieku cieszyły się ogromnym zainteresowaniem kolekcjonerów. Muzeum Powiatowe w Nysie w swych zbiorach posiada kilka takich mebli. Najbardziej okazały spośród nich to szafa sieniowa z początku XVIII wieku, która pierwotnie stanowiła wyposażenie jednego z pomieszczeń pałacu w Kopicach. Jest to imponujący mebel o bogatej dekoracji snycerskiej. Szafa o wysokości ponad 2,5 m wsparta jest na pięciu baniastych nogach. Front podzielony pilastrami na dwa prostokątne pola, dekorowane wiciami roślinnymi. Pilastry zdobione są dekoracjami groteskowymi z udziałem motywów roślinnych, kwiatów, zwierząt i putt. Otwór na klucz schowany jest pod rzeźbioną, ruchomą szyszką. Podział horyzontalny szafy wyznaczają bogato profilowane trzy gzymsy. Umiejscowione u dołu, ciężkie i masywne szuflady, zaopatrzone są w części środkowej w głowę lwa trzymającego w paszczy mosiężny uchwyt, tzw. antabę. Górne zwieńczenie mebla to mocno profilowany i rozbudowany gzyms z przełamanym szczytem, z motywem herbu gdańskiego w części centralnej.
