Czas powstania: 1840 r. Wymiary: wysokość - 72 cm, szerokość - 58 cm Materiał i technika: olej na płótnie
Ernestine Wendel (1790-1859) była bardzo utalentowaną malarką niemiecką, pracującą twórczo w Berlinie, w latach 1822-1840. Tematyka jej prac ograniczała się do martwych natur. Artystka w szczególności upodobała sobie malowanie bogatych kompozycji kwiatowych, stąd jej obrazy często są porównywane do dzieł niderlandzkiego artysty, Jana van Huysuma, pejzażysty i twórcy martwych natur, żyjącego w latach 1682-1749. Obrazy tego wybitnego niderlandczyka, podziwiać można w wielu muzeach i galeriach na terenie całej Europy.
Obraz znajdujący się w galerii malarstwa obcego Muzeum w Nysie to przedstawienie bukietu kwiatów w wazonie o puklowanym brzuścu, ustawionym na marmurowym blacie stołu. Od ciemnego, neutralnego tła, wyraźnie odcinają się świeże, rozwinięte pąki kwiecia i mięsiste liście, ożywione intensywnymi barwami – bieli, czerwieni, fioletu, zieleni, oranżu. Obraz wykonano na fabrycznie gruntowanym płótnie, warstwa malarska jest bardzo wygładzona, trudno dostrzec fakturę powstałą pod naciskiem pędzla. Na blejtramie widnieje napis wykonany odręcznie pędzlem: „Ernestine Wendel 1840”.
Martwa natura jako samodzielny temat malarski, pojawiła się we Włoszech w XVI wieku. Jednak najpełniej rozwinęła się we Flandrii i Holandii w wieku XVII. Początkowo „martwa natura” były to przedstawienia wszelkiego rodzaju przedmiotów, najczęściej użytkowych, takich jak: naczynia kuchenne i stołowe, broń, ale także owoce, kwiaty, zwierzęta (najczęściej martwe). Poszczególne elementy zestawiano w grupy, dające bardzo silne efekty kolorystyczne i światłocieniowe. W czasie gdy „martwa natura” jako gatunek malarski święciła największe triumfy i cieszyła się wielką popularnością, czyli w XVII i później w XIX wieku, artyści wzbogacali kompozycje swoich dzieł o nowe elementy oraz przestrzeń pomieszczeń domów np. kuchni. Ponadto w malarstwie holenderskim XVII wieku, „martwe natury” miały często znaczenie symboliczne i kryły pod pozorem realistycznych przedstawień treści moralizatorskie i aluzje do idei religijnych (klepsydry – uzmysławiające marność świata i przemijanie życia, czaszki –Vanitas) W Holandii wykształciły się również pewne typy tematyczne, związane z danym środowiskiem artystycznym np. (Haarlem i Amsterdam – martwe natury śniadaniowe, Haga – kraby i ryby, Utrecht – kwiaty, Lejda – Vanitas). Francja i Hiszpania XVIII wieku, traktowała „martwą naturę” jako przedstawienia niezwykle dekoracyjne i umieszczała kwiatowe, owocowe kompozycje na meblach oraz w malarstwie ściennym. Ponowna fascynacja martwą naturą w XIX wieku wiązała się z rozwojem tendencji realistycznych.
